alles is BIG in Australia

Wat krijgen we nu?
Kangaoroes in Nederland? Die horen in Australië ;-) http://www.upc.nl/upclive/nieuws/binnenland/2096/20962389.html?entryId=14684872
http://www.nu.nl/binnenland/2834770/kangoeroe-bij-snelweg-doodgeschoten.html

@Nicole, van harte gefeliciteerd met Joyce. We hadden het natuurlijk wel verwacht, maar de spanning is er toch. Ook alvast gefeliciteerd met je verjaardag van morgen!

@ Jesper, geen idee waar de pepersteak van gemaakt was. Het smaakte in ieder geval goed en het leek op een entrecote. Een Australische mevrouw die we tegenkwamen in Dreamworld wist te vertellen dat zij kangoeroevlees aan de katten voert, wij vinden het wel prima te eten

De afgelopen dagen hebben we genoten van het lekkere weer. Zelfs vol in de zon is het lekker en niet te warm. En Jo was een beetje angstig voor alle vieze dieren die we hier zouden zien, dat valt ook best mee. Tot nu toe hebben we alleen die vieze motten gehad (die een van de eerdere blogs) en ene spinnetje over Jo’s gezicht, maar het is niet zo dat er overal kakkerlakken zittn, muggen om je heen vliegen e.d. De zweetdruppels hebben wij nog niet gezien en wij zitten zeker niet stil. Zie hieronder maar wat we weer beleefd hebben:

DONDERDAG
Vanmorgen was het al vroeg dan want om 6.55 uur moesten we bij het bushokje zijn om onze bus naar Shute Harbor te nemen om zo bij de ferry te komen. Immers via Fantasea hadden we een dagtrip geboekt om Hamilton Island en Whitehaven Beach te bezoeken.. Deze beide eilanden maken deel uit van de 74 Whitesunday eilanden waarvan de meeste nog onbewoond zijn.


Om 8 uur vertrok de ferry naar Hamilton en gelukkig zaten we in de zon op het bovendek, want het was best nog wel fris en in alle haast hadden vergeten om ook een vest mee te nemen.
Om 08.35 uur werd er aangelegd in de haven van Hamiliton Island en meteen was duidelijk dat dit geen ongerept bounty eiland is, maar een commerciële instelling. De wolkenkrabbers, met 4 prachtige panormaliften kijken ons al stralend aan. Ba vond het meteen al niks. En op het eiland hadden ze ook een apart vervoersmiddel, namelijk golfkarretjes hier buggies genaamd. Die dingen zoefden aan alle kanten voorbij en het was uitkijken geblazen dat je er niet onder kwam. Maar het huren ervan kostte volgens de reisleiding 50 AUD voor een paar uur en je moest ze eerst oppikken aan de andere kant van het eiland, dus laat maar, wij nemen de benenwagen wel ;-)


Onze bedoeling was om naar de top van de berg te lopen, maar de juiste wegvinden viel niet mee. Dan maar aan een lokaal iemand vragen. Ja, ja riep Ba nog, ga het maar aan een toerist vragen, die weet het vast wel, niet dus. Maar Jo had een oudere man gespot met zijn vishengel en het was inderdaad iemand van het eiland. De beste man wist ons te vertellen dat verderop een bord stond met de verschillende routes en hun afstanden, en dus op weg. Daar aangekomen ontdekt dat we 2,4 km moesten klimmen, normaal geen probleem maar vanwege de tijd (slechts 2 uur) waren we bang dat we niet zouden halen en zo de ferry naar Whitehaven Beach zouden missen. En ze haddem duidelijk gezegd, we wachten niet, dus niet op tijd dan blijf je achter.


Zodoende maar de gratis oranje bus genomen, beetje pijnlijk na de 2-1 verloren wedstrijd gisteren tegen Duitsland ;-), maar zo naar de andere kant van het eiland gereden naar de One Gtree Hill, een uitzichtpunt met echt een adembenemend uitzicht. Wauw! Na het nemen van de nodige foto’s afgedaald naar het resort waar we mochten zwemmen en op het strand mochten. Even over het lelijke strand gelopen en toen wat souvenirszaakjes bezocht. Bij het Wiildlife park zagen we ineens een koala in de boom zitten. Dat bleek Waldo te zijn, dus even de nodige foto’s gemaakt ;-)


Om kwart voor 12 mochten we weer aan boord van de ferry die ons naar Whitehaven Beach bracht. Voor het eiland werd het anker uitgegooid en bij een mooi uitzicht overhet 7 km witte zand, mochten we een hamburger lunch genieten. Daarna met een kleiner bootje aan land. Echt een prachtig eiland met zeer bijzonder zand. Omdat het zand hier voor 99,6% uit silicium bestaat is het geschikt om glas te maken. En omdat het anders is dan het zand bij ons, is het zand niet warm maar juist koel, zelfs bij een temperatuur van 23 graden. Het is ons zelfs gelukt bergen te bouwen zonder daar nat zand bij te gebruiken. Natuurlijk ook even in de rustige zee geweest. Ze raden een jelly fish suit aan een pak tegen doorzichtige kwallen, maar dat hebben we genegeerd. Immers wij hebben gelezen dat het seizoen tot mei loopt en nu is het juni. En we gaan niet ver de zee in, dus is de kans op kwallen die vooral in dieper water leven, gering. En om eerlijk te zijn, die rare pakken zien er ook niet uit, lijken wel net allemaal het gekleurde hulpje van Batman.


Na wat gedobberd te hebben en in de zon gelegen te hebben, moesten we om half 4 weer terug aan boord en om 4 uur vertrok de ferry weer. We kregen nog een kop koffie en een klein stukje cake, wat Ba niet te eten vond, en pas om half 7 waren we weer bij onze camper. Doodmoe en een beetje misselijk rollen we al voor half 9 ons bedje in.

VRIJDAG

Vanmorgen afscheid genomen van ons Big 4 resort en eerst naar de Cedar Creek Falls gereden omdat we in een lokaal boekje gelezen hadden, dat deze watervallen wel een bezoekje waard waren. Ons verbaasde het al dat we een gravel road moesten afrijden om er te komen en de waterval was een beetje summier, maar ja het was wel een aparte weg.


Daarna op weg naar de Big Mango, nadat we al de Big Kiwi en de Big Pineapple bezocht hebben. Wat een lelijke mango was het, ze waren hem aan het overschilderen en dat was echt nodig. Helaas geen aanvullende informatie of doemogelijkheden dus doorgereden richting Townsville. Het weer is prachtig, ook als is de weg wat eentonig. We zien massa’s velden met suikerriet, maar voor de rest is het duidelijk ook te merken dat we in het droge gedeelte van de tropen zijn, want het landschap is leger. De Bruce Highway (1) waar we al sinds Sydney op rijden is nog steeds prima te doen, ook al hadden we onderweg gehoord dat we vanaf Brisbane geen fatsoenlijke wegen naar Cairns rijden. Grote onzin dus!!!


Onderweg komen we per toeval ook nog een Big Mumba tegen, een reusachtig beeld van een slang. Best apart om te zien, en deze stond niet op onze Camps kaart aangegeven, maar hij staat wel degelijk in Ayr.


Tegen half 4 komen we aan op onze gratis Alligator Creek Road House rest area aan, slechts 22 kilometers van Townsville. Het is niet echt een prachtige plek, maar het voldoet aan de voorwaarden. Het is gratis , het is er vlak, we mogen er staan voor de nacht en er staan nog andere reizigers. En een voordeel: het tankstation is maar 100 meter verder, dus daar kunnen we morgenvroeg tanken. Het eten was een beetje improviseren. Het maken van pannenkoeken wilde niet lukken, alles bleef kleven in de pan, dus belandde dat in de vuilnisbak en dus werden het enchilada wraps!.


Nog een weekje en dan moeten we de camper inleveren en komen we weer richting huis. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant verheugen we ons weer op ons Nederland. De Austtraliërs van de Coloured Sand tours wisten ons trouwens te vertellen dat zij veel reizen met de auto (en niet vliegen, want binnenlands vliegen is duur) maar dat zij gewend zijn aan de grote afstanden en de leegte om hun heen. Zij genieten ervan, wij vinden het soms iets te leeg.


Groetjes

Barry & Jolanda