Jo's Dreamworld en Ba's dream

Laten we het wederom maar even duidelijk stellen: het lezen van onze blog is niet verplicht, ook niet voor familie ;-), is het niet interessant of te lang dan lees je hem niet. Zo is het ook niet verplicht om ons te volgen of een berichtje achter te laten, immers vrijheid blijheid is het devies ;-) Maar ons doe je er wel een plezier mee. ’s Morgens is het onze vaste routine geworden om naast vroeg wakker te worden ook meteen onze mail te checken (als we tenminste bereik hebben) om te kijken of er nog leuke berichten zijn geplaatst, immers dan is jullie dag weer ten einde en liggen jullie net op 1 oor ;-). Ieder berichtje doet ons dan ook weer even glimlachen, lang of kort dat maakt niet uit. Immers samen met www.nu.nl is dat een beetje het enige wat we van Nederland meekrijgen en over ons zelf weten we al meer dan genoeg ;-)

En ja waarom doen we die blogs dan? Als eerste om het thuisfront op de hoogte te houden dat wij nog leven ;-), want bellen is erg duur, hebben net de rekening van T-mobile gehad en weten was ons moederdagcadeau gekost heeft, dat was even schrikken ;-) en ten tweede is het een beetje om jullie verder kennis te laten maken met Australië en Nieuw Zeeland en jullie ook een aantal dingen te “leren”, wat bruikbaar kan zijn als je zelf gaat of zomaar als aanvullende algemene kennis ;-) Ook is het een beetje onze uitlaatklep van vreugde en soms van frustraties, die we al met zijn tweeën gedeeld hebben ;-). Maar het voornaamste is dat het een soort dagboek is dat we dadelijk via copy en past zo in ons trouwalbum kunnen overnemen. Geen dubbel werk dus ;-)

Dan eerst nog even een aantal persoonlijke noten aan onze frequente volgers en posters voordat we jullie gaan vertellen over hetgeen waar jullie natuurlijk met grote spanning voor zitten te wachten.

@Ma van O: verwen onze boefjes maar niet te veel, dan moeten wij ze straks weer opnieuw opvoeden ;-). Ze redden zich wel, dus als je grieperig bent, beter even goed uitzieken. En dat onze boefjes soms ook goed kunnen zieken, dat weten we als geen ander. Het is alleen belangrijk dat Woezel niet voortdurend (lees meer dan 5x per dag) kotst, want dan is het weer ziek, en moet hij aan de pilletjes.

@mama: hoor niet hoe het met jullie is en wat jullie doen, jammer!

@Saska (ftotograaf): succes met je herstel. Is de fotocamera trouwens al opgepeuzeld?

@Jaap: leuk om over Melle te lezen, zien het haast al voor ons. Misschien kan je er op dat moment zeker niet om lachen en vieren de frustraties hoog tij, maar voor een buitenstaander is het wel grappig om de beelden daarbij te vormen. Ba en Jo zouden ook graag een hond hebben, maar met onze huidige banen en tijden is dat niet te doen, veel te zielig voor het beest, maar als je ooit een oppas zoekt……………..
By the way: Leuk, trouwens van Romina ;-) (ja, ja lees wel mee)

@Gert Jan, hoorde via via dat je wat eenzaam bent. Je kunt mijn (lees Jo’s) gekwebbel toch missen als kiespijn ;-) Maar wees niet ongerust, over een maandje ben ik er weer, en dan ben jij vast weer aan vakantie toe ;-) Een voordeel ik hoef je niet te vertellen wat ik allemaal meegemaakt hebt, want dan hebben we hier al in geuren en kleuren uit de doeken gedaan ;-) dus laat de (gezamenlijke) projecten maar weer komen.

@Saskia (buuf): Geniet van jullie vakantie, jullie hebben het verdiend! Jullie zijn straks vast veel bruiner dan wij (bah!!!!) ;-)

@Marion & Jos: Ook een leuke vakantie gewenst. Al een hotel voor de 30ste geboekt in omgeving van het feest?

@Nicole: Hoorde dat het met Joyce goed gaat op school, dus die examens zal ze wel prima gemaakt hebben, maar toch blijft het spannend. We wachten trouwens nog op een menusuggestie van jouw kant ;-)

@Tante Vera: leuk die reacties van jou. We liggen er vaak van in een deuk, want je hebt het niet altijd bij het rechte eind ;-)

@Tante Gerda: leuk hoor die verhalen! weten jullie al iets van de 30ste?

@GENODIGENDEN VOOR ONS FEEST. Een drietal families hebben zich bij ons al afgemeld voor het feest op 30 juni. Ben je verhinderd, laat het ons zo snel mogelijk weten, dan kunnen wij de kok weer instrueren ;-)

Zo en dan nu gisteren. Toen we gisteren ontwaakten scheen de zon heerlijk!!! Ja, dat hebben we ons bij een huwelijksreis naar Australië voorgesteld. En zoals we al geblogd hadden, zijn we inderdaad gaan uit ontbijten ;-) Voor Jo pannenkoeken en voor Ba een spiegelei (sunny shine up heet dat hier, maar de zon liep de wolken (= eiwit) in, oftewel het was een snotei ;-)) en een mega croissant. We vonden het beiden apart, ook van smaak. Bij aankomst hadden we trouwens al zo’n mega croissant in de vitrine zien liggen, maar aangezien er op de menukaart croissants (meervoud stond) kon dat het niet zijn volgens ons. Maar ja, als je 1 mega croissant door midden snijd, dan heb je croissants blijkbaar ;-)

Dan nog even wat mailtjes sturen, want de dagelijkse regelzaken van Nederland gaan ook gewoon door terwijl we hier zitten en dan zijn we klaar om naar Dreamworld te gaan. Zoem zoem, daar gaat de camper weer. Er is geen speciale camper parkeerplaats, maar we parkeren hem gewoon “ff” tussen de andere wagens. Bij de ingang liggen onze speciale tijgerkaarten klaar en zelfs voor 10 uur mogen we het park in, dat eigenlijk een combinatie is tussen een dierentuin en een attractiepark met zeer snelle en hoge attracties. Op naar de tijgershop waar we ons moeten melden en een laatste formulier moeten invullen dat Dreamworld niet aansprakelijk is als de tijger ineens honger krijgt ;-) Dan begint het wachten, want het aaien van de welpjes loopt iets uit.

Tegen 10.45 worden we opgehaald en mogen we achter de schermen om Rama te aaien. Het mannetje is bijna 200 kilo maar ligt rustig op zijn plek als we binnenkomen. Er zijn naast ons drie medewerkers en een fotograaf aanwezig. Na de uitleg van de procedure aan Jo de eer. Zij mag als eerste op de foto. De handen mogen op de rug van de tijger, en dat is best zacht. Wel gromt hij even en dat maakt het wel weer echt. Vervolgens is het de beurt aan Ba en daarna mogen we samen bij hem zitten. Na de foto’s komen de medewerkers erbij zitten en kunnen we met hun babbelen. De tijger heeft 1 grote baas (die zat bij zijn kop) en verder in totaal 8 verzorgers. Rama heeft nu een ketting om zijn hals en dat doen ze altijd bij vreemden, omdat tijgers zich superieur aan onbekenden voelen. Als de medewerkers alleen met de tijgers zijn (ze hebben er 15 in Dreamworld) dan lopen ze gewoon los. Keith vertelt ons dat het 2 jaar duurt voordat een tijger een medewerker als baas beschouwt. Voordat de fotoshoot begon zijn de medewerkers nog een uurtje met Rama gaan wandelen, zodat hij wat moe is en zodoende rustig blijft. Tijgers leven in het wild ook solitair dus worden ze in Dreamworld ook apart gehouden. Na de foto’s krijgt Rama wat melk en mag hij een kartonnen doos aan stukken scheuren.

De tijd vliegt en voordat we het weten is de tijd om en moeten we afscheid nemen. Onze handen ruiken naar tijger! Mmm, ruikt apart! Op de foto’s moeten we nog tot vanmiddag wachten, maar we krijgen wel alvast een boek mee. Om 12 uur is er een presentatie van de tijgers. Hier zien we de witte vader met zijn twee zonen Rama (ja, diegenen met wie we net op de foto zijn geweest) en Sultan. Er wordt uitgelegd wat de gebruiken zijn van een tijger en wat hij allemaal kan. De tijgers worden beloond met kattenmelk en kippenpootjes. Gelukkig is het geen circusact met allemaal kunstjes. Ze laten alleen zijn tanden zien, dat hij heel groot is (hij kan op zijn achterste poten staan), dat hij makkelijk 4 meter kan overbruggen met springen, dat hij een prooi uit de lucht kan pakken en dat hij in bomen kan klimmen. Allemaal natuurlijke zaken dus. Alleen het gericht laten lopen van vierkant naar vierkant vonden we meer een gehoorzaamheidstruc die je bij honden hoort te zien.

De medewerkers wisten ons tijdens de shoot ook te vertellen dat Rama al sinds zijn geboorte in Dreamworld is en dat hij ook vanaf die tijd gewend is aangeraakt te worden en met mensen in aanraking te komen. Aanraken mag alleen op de rug en de kont, niet op zijn hoofd of buik, hoewel “de baas” dat wel mag. Wij mogen dat niet, want dan is de kans het grootste dat hij hapt of krabt, maar eigenlijk is het gewoon ene grote kat qua aaigedrag ;-) Ze hebben nu twee 3 maanden oude welpjes en die worden zoals al geblogd ook al rondgeleid.

Na de tijgers gaan we naar de Australian Wildlife Experience. Daar ontmoeten we een heleboel dieren, waaronder ook kangoeroes. Het bijzondere, nou ja het leuke, is dat zij niet weglopen, maar dat je ze kan aaien. Niet echt natuurlijk, maar wel leuk voor de foto’s. En de echte wilde hebben we al meer dan genoeg gezien. Kangoeroes voelen trouwens heel zacht aan, net een bontjas ;-)

Ook hebben ze koala’s, en voor ons is het de eerste keer dat we deze beesten levend zien. Maar wat zijn die suf zeg, er is geen beweging in te krijgen ;-) Een stukje verderop zien we dat ook met een koala op de foto mogen, maar dat voor een zacht prijsje van 25 AUD. Tja, we zijn toch al bezig en we dat is onze enige kans om ze echt aan te raken. Dus na het betalen, komen we bij Koala Fred, die gezellig plaats neemt op Ba’s arm, als Jo in tweede instantie er toch vanaf ziet. Ook de koala is heerlijk zacht en Fred (een jonkie nog volgens de verzorgers,) vond het allemaal best. Ach ja, met deze commerciële activiteiten steunen we de dieren. De 160.000 euro die ze jaarlijks ophalen met donaties en foto’s van de tijgers, komt de dieren alleen ten goede, wat maar de vraag is als je voor 10 euro een (circus)tijger aait in India . En aangezien ook de koala’s met uitsterven bedreigd worden, zijn er fokprogramma’s opgezet en die kunnen de ondersteuning ook wel gebruiken.

Verder nog wombats (niet de soort die wij in het echt hebben gezien), dingo’s, emoes, tasmanian devil, vliegende eekhoorn, zoetwater krokodil en de zoutwater krokodillen (van een metertje of 7) gezien. Zodoende ons geplande bezoek vandaag aan Lone Pine Koala Sanctuary kunnen schrappen.

Wisten jullie trouwens dat………………..
De dieren in de nationale vlag van Australië niet de kangoeroe en de koala zijn, maar de kangoeroe en de emoe. (Handig te onthouden voor een quiz vraag ;-) )

Daarna nog een rondje door het park gemaakt om alle misselijk makende attracties te bekijken, tja vroeger gingen we daar gerust in, maar nu vinden we het niks, zo’n 115 meter de lucht in te worden getrokken om dan vervolgens weer te worden losgelaten voor de zogenaamde vrije val. Of met 105 km/u een tunnel uit geschoten te worden die recht omhoog gaat, en waarna je weer naar beneden dondert. Vervolgens even langs de kodak shop om te kijken of onze foto’s al klaar zijn. En inderdaad we ontvangen 1 grote lijst, 3 grote zonder lijst en 37 normale foto’s van ons met Rama.

Als toetje nog even iets gegeten en voor de laatste keer de tijgerwelp geaaid en toen had Ba wel weer even genoeg tijgers gezien. We hadden via onze Camps, de reisboekjes en op internet al gezocht naar een slaapplek in Brisbane, maar niets kunnen vinden. Na enig rondrijden ook niets gevonden, dus besloten Brisbane maar te laten voor wat het was. We hadden de koala’s en andere dieren immers al gezien en voor de verdere rest stonden er geen bijzondere dingen op ons programma. Sorry, Alex, we hebben weinig van jouw mooie stad meegekregen, moeten ze er maar geen 15 km lange (M7) tunnel onder door maken en betere campermogelijkheden bieden. Ondanks dat het al donker was, doorgereden naar Jowarra Park, 8 km NO van Landsborough vlakbij de Steve Irwin Zoo. Het is hier druk en we moeten zelf iets verderop gaan staan omdat alle andere plekken al vol zijn. Het was de mooiste dag (qua weer ;-)) tot nu toe en vol van alle belevenissen worden al voor 9 uur de luiken gesloten.



De(biologische) wekker gaat standaard om 7 uur, dan is het al ruim een half uur licht. Maar om nu al om 6 uur op te gaan staan, dat is ons net iets te gortig, want de toeristische bezienswaardigheden openen niet voor negenen en zo lang hebben we niet nodig om wakker te worden. Omdat het al voor half 7 licht is, is het ook al om kwart over 5 donker ;-(

Als eerste vertrekken we vanmorgen naar de Big Pineapple. Zoals jullie wellicht nog uit onze blogs van Nieuw Zeeland weten, is de kiwi (fruit) het nationale symbool van Nieuw Zeeland, nou in Australië en met name in Queensland, kweken ze een heleboel ananassen. De Big Pineapple is inderdaad groot, maar niet zo groot als de big Kiwi en we missen ook nog het souvenir c.q. informatiecentrum. Voor de verder rest is er niemand te zien, dus besluiten we zelf op zoek te gaan naar de boom waar de ananassen aan groeien. We vinden veel verschillende bomen en zelfs een met mooie vruchten, maar deze zijn rond en ruiken zuur. Het lijken grote grapefruits, maar het blijken pomelo’s te zijn volgens het bordje verderop. We zien ook een hoop mensen, maar die zijn “nurse”examen aan het doen, volgens het briefje wat ophangt. Als Jo dan een man op de quad aanspreekt om te vragen waar de echte ananasbomen zijn, worden we naar de shop verwezen. Daar komen we erachter dat we dagen hadden kunnen zoeken naar ananasbomen, maar die bestaan niet, want ananassen groeien namelijk op de grond. Wisten jullie dat wel??

Vervolgens door gereden naar Noosa Heads waar we eerst langs de rivier en later langs de zee gelopen hebben. Hoewel de zon heerlijk schijnt, maakt de wind het toch koud. Het is maar een graadje of 18 en best fris, terwijl de foto’s misschien anders doen vermoeden. Na een bakje zand te hebben meegenomen als aandenken voor thuis en een nieuwe zonnebril voor Ba, vertrekken we richting Rainbow beach.

Aangezien het weer “tegenvalt” hebben we de afgelopen weken minder stilgestaan dan gedacht in onze planning en schieten we al heel hard op naar onze eindbestemming Cairns. Nog maar 1600 km staat er op de borden, en we hebben nog 10 lege dagen in de agenda naast de 18 volle. Maar het continue rijden, de “kleine” leefruimte en het patroon van opstaan – rijden – eten – slapen, begint ook even zijn tol te eisen. Met name Ba is even toe aan gewoon staan en niks doen, al maakt hij dat wat heftig kenbaar beseft hij achteraf ;-)

De weg naar Rainbow beach is er eentje uit 1870 ;-) en is dus een grindweg vol kuilen. We hebben zo erg gehobbeld dat de augurkenpot omgevallen en leeggestroomd is in de koelkast, en die zat toch echt goed dicht, en dat zelfs de koelkast een stukje losgetrild is. ;-) Maar onze banden hebben het overleefd en we hebben de normale weg genomen, en geen binnendoor weggetje of zo hoor!

Wij zijn nu in Rainbow Beach Holiday Village en hebben daar in ieder geval voor 2 nachten geboekt. Even een snel bezoekje aan het strand gebracht en de lokale shops (o.a. voor een pakje shag à 35 AUD ) en daarna wat informatie ingewonnen over een trip naar Fraser Island. Ook zo’n dure aangelegenheid, maar volgens alle reisgidsen een must do. Dus nog even kijken of we zelf een 4 WD gaan huren en overvaren of dat we een goedkopere georganiseerde bustour gaan doen.

Zo de spraakwaterval is weer op en we verheugen ons weer op jullie reacties. En nieuwe posters zijn natuurlijk ook van harte welkom (HINT, hint, hint)

Groetjes

Barry & Jolanda