De Camper Dokter

Eergisteren was het dan eindelijk zover, we gaan onze vrijheid tegemoet! Na het uitchecken in het hotel na het laatste voorgeschoteld ontbijt met de taxi op naar Tullamarine waar de Apollo camperverhuur is gevestigd. Er rijdt geen openbaar vervoer die kant op dus is een taxi de enige optie omdat het te ver is om te lopen (zo’n 25 km). Rond half 9 komen we daar aan en na het invullen van de benodigde papieren en het bekijken van de demonstratie video, zijn wij er klaar voor!!! Maar de camper nog niet, er blijkt nog een of ander elektrisch probleem. Na wachten, wachten en nog eens wachten wordt de camper voor gereden en krijgen we nogmaals een korte instructie waar we alles kunnen vinden. Dan is het tijd om de koffers in te laden, alles af te sluiten en te gaan karren!!!!

Maar dan ontdekken we dat de camperdeur niet goed sluit, met als gevolg dat er vanalles wordt gedaan om hem wel te laten sluiten. Sloten vervangen, de caravan dokter erbij geroepen, getimmers, geschroefd, etc. Met als gevolg: Jo’s humeur is bijna tot een dieptepunt gedaald en het slot werkt nog steeds niet. De dag is inmiddels ook al half om. Als doekje voor het bloeden, weten we een halve dag camperhuur terug te vorderen. Even alles op papier laten vastleggen en dan kunnen we eindelijk.

Op naar het winkelcentrum om boodschappen te doen. Parkeren doen we even een stukje verderop want ons huisje past niet ff in een gewoon vak. De eerste winkel die we bezoeken is de Aldi. Ja, die hebben ze hier ook. Als je binnen komt, ziet hij er precies hetzelfde uit als bij ons in Nederland. Ze hebben allen wat andere spullen en de prijzen zijn fors hoger. Met een gevulde boodschappenkar weer naar de camper gereden alles overgeladen en toen nog even een bezoek gebracht aan Coles, voor de spullen die ze bij de Aldi niet hadden. Ruim 160 euro lichter (en dan hebben we niks geks gedaan) maar wel boodschappen in huis voor 5 dagen eten vertrekken we.

Omdat het echter al na drieën is en het om zes uur hier hartstikke donker is, besluiten we naar de eerste de beste camper plaats te rijden. Voor Ba is het een eitje, het is net alsof hij nog nooit wat anders gereden heeft, ook al is het voor ons beiden de eerste keer. Het wordt nummer 570 uit de Camps, oftewel Avalon Rest Area vlak langs de snelweg. Gelukkig staan er nog wat andere campers en caravans en hoeven we ons niet eenzaam te voelen.

Vandaag bestaat het diner uit champignonsoep met verse champignons, stokbrood (met boursin) en een heerlijk geurende worstje (in het pak, gebakken wat minder). De achterste bank hadden we voor het eten al omgetoverd in een bed met hoeslaken en dekbedden en dat houden we de hele reis zo. Door de geestelijk drukke dag vallen we al vroeg in slaap!



Gisteren na geen onaardige nacht, zaten we nog voordat het licht werd aan het ontbijt. De zachte broodjes en crackers smaakte prima en gedurende het ontbijt begon het langzaam licht te worden. Na de afwas ons boeltje gepakt en vertrokken richting de Great Ocean Road met als eindbestemming Warrnambool zo’n 350 kilometer verderop.

Onderweg meerdere malen gestopt om diverse plekjes te bekijken. Onderweg vlak nadat we voor de eerste keer het bord” Kijk uit voor kangoeroes” hadden gezien, zagen we beiden er in een weiland staan. Natuurlijk veel te ver weg en te langzaam om de fotocamera te pakken. Op weg naar een uitkijkpunt op een klif ziet Jo* vanuit haar ooghoeken vermoedelijk een kangoeroe wegspringen. Het uitzicht bij die klif is trouwens adembenemend. Dat is wat we in Australië hoopten te zien.

De Great Ocean Road was erg bochtig waardoor de reis wat langer duurde en anders dan verwacht. Hele stukken reden we namelijk ook door het binnenland met zijn akkers en het plaatselijke bos in plaats van langs de zee. Bij de Twelve Apostels HET attractiepunt van de road was het immens druk. Pfff, je kon zelfs een helikoptervlucht boeken! Geheel naar wat je zou verwachten, vlogen de helikopters af en aan. En de ene naar de andere bus met Japanners werd “uitgespuugd” op de parkeerplaats ;-) er leek geen einde aan te komen. ;-) Eenmaal aangekomen bij de Twelve Apostels was het bijna knokken om een plekje. Nou wij hebben gewonnen ;-) (grapje), Het idyllische was er wel een beetje van af en omdat het al vrij laat was toen we er aan kwamen, hadden we ook nog de “pech” dat de zon recht in de camera scheen, dus geen al te beste foto’s. De camera maakt trouwens wel overuren, zeker 100 foto’s worden er per dag genomen ;-)

Behalve de Twelve Apostels zijn er nog andere “bouwsels” van hetzelfde uitgesleten erosiemateriaal, zoals de London Bridge, de Arch of Erosion en The Grotto. Jammer genoeg wisten die andere mensen dat ook. Wij hebben ook een minder bekende plek bezocht en daar was dan ook meteen niemand. Kijk dan heb je het idee dat je wat bijzonders ziet!

Na de zon te hebben zien ondergaan op de Ocean Road nog even doorgereden naar onze camping. Hoewel we onze slaapplaats compleet met douche en wc bij ons hebben, hebben we ook stroom nodig en daarvoor moeten we onze camper aansluiten op een stroompaal die te vinden zijn op betaalde campings. Ook kunnen we hier vers water halen, vies water afvoeren, afval dumpen en douchen in openbare ruimten.

Het is pas na half 7 als we eindelijk op onze plek staan en dan moet er nog even eten gemaakt worden. Het wordt een kip burrito met paprika, champginons en ui. Daarna zijn we zo uitgeput van alle indrukken dat we tollen van de slaap en ons bed in duiken.



Vanmorgen om kwart voor zeven er uit en meteen maar even de douche faciliteiten uit proberen. Ook een nieuwe ervaring voor ons. Na een verfrissende douche kunnen we aan het geroosterde brood, immers de camper is aangesloten op het stroomnet en dus kunnen we nu ook de broodrooster gebruiken. Daar maken we dankbaar gebruik van.

Na diverse klusjes, waaronder een belletje naar Apollo, omdat onze tv en waterverwarming het niet doet, vertrekken we rond half 9 richting Grampians, een National Park waar o.a. veel koala’s, kangoeroes en wallaby’s in het wild zouden leven. Maar eerst nog even tanken, want ook onze camper heeft recht op een ontbijtje ;-) Het wordt een gezond drinkontbijtje à 50 liter voor hem. De tank was nog niet leeg, maar we willen geen risico lopen.

Natuurlijk speuren we onderweg driftig de weg af. Als we even buiten de stad zijn, besluit Jo ook een poging te wagen om de camper te rijden. Het is even wennen, maar al snel zit de vaart er in en tuffen we over de weg. Als we een uurtje onderweg zijn, roept Ba ineens ”Daar!” en ja hoor op een meter of 150 staat een groepje van 10 kangoeroes bij elkaar. Auto aan de kant en camera pakken om foto’s te schieten. Een van de kangoeroe is zelfs zo “bereidwillig” om net over het hek van 1,5 meter hoog te springen als wij op het knopje drukken. Daarna met een goed humeur richting het national park gereden.

Op een gegeven moment naderen we een camperplaats en besluiten we even de beentjes te strekken. Op weg naar ons punt, zien we een Duits stel een wallaby voeren. We nemen van afstand wat foto’s maar lopen door. Als we terugkomen is het Duitse stel verdwenen en evenzo de wallaby denken we. Maar ineens zien we zijn snuitje weer boven het gras uitsteken. Ja, maar wacht, wat die andere mensen kunnen, dat kunnen wij ook. Dus even een wit bolletje uit de camper gepakt en dan gaat *Ba de wallaby voeren. Het lukt warempel ook nog en het levert een paar prachtige kiekjes op.

Nog beter gehumeurd rijden we dan verder richting de MacKenzie Falls. Onderweg zien we nog enkele plekken van recente aardverschuiving, wat is de natuur toch machtig en sterk. Bij de watervallen is het even flink afdalen, maar dan mogen we ook ene waterval van zo’n 25 meter hoog aanschouwen. En zeer dichtbij zit een wallaby te drinken van het water. Na de nodige foto’s te hebben gemaakt, moeten we ook weer omhoog klauteren ;-)

Aangezien het gisteren een lange dag was, besluiten we al een slaapplaats te zoeken. En aangezien onze warm water ketel het niet doet en we de rekening bij Apollo mogen neerleggen, gaan we weer voor een betaalde kampeerplaats. Het wordt Stawell Park in Stawell. Na het “inchecken” eerst nog naar de supermarkt gereden. Die is hier gelukkig ook op zondag open, want we missen echt nog wat verse rauwkost. Ook al is dat hier stervens duur, we willen het toch echt hebben. Ook nemen we 10 Aero Caramel mee. Dat is een kruising tussen een bros en een rolo. Het is de zachte luchte chocola van een melk Bros en daar zit dan een laagje vloeibare caramel tussen. Heerlijk!!!! Het eerste wat we gevonden hebben dat we zo mee terug naar Nederland zouden nemen.

De zeer aardige mevrouw van de kampeerplaats vertelt dat er achter hun land altijd veel kangoeroes lopen en aangezien we er nog geen genoeg van kunnen krijgen, besluiten we nog even een ommetje te maken. Maar wel eerst een wasje aanzetten in de plaatselijk wasgelegenheid. Helaas, ons rondje levert geen kangoeroe op, maar wel weer prachtige rood/blauwe papegaaien die je hier ook veel in het wild ziet.

Daarna is het tijd om te eten, en hoe toepasselijk, we eten vandaag kangoeroe biefstuk met gestoomde groente en aardappelpartjes. Het biefstuk smaakte lekker, maar we zouden als we blind zouden moeten proeven er niet meteen uithalen dat het kangoeroe biefstuk is. Dat is trouwens niet duur hier. Wij hebben 6 dollar afgerekend voor 4 ons.

Inmiddels is het donker geworden en blijkt ook de Australische droger geen succes. Het is nog steeds nat, (echt niet te vergelijken met hoe het thuis uit de droger komt) en dus wordt binnen de waslijn gespannen en hangt hier alles te drogen.

Ook nog even met zijn tweeën buiten naar de sterrenhemel gekeken. Het is hier zo donker en daardoor zoooooooooo mooi. Als je maar lang genoeg blijft kijken, zie je wel een miljard sterren. Bizar!

Het is hier inmiddels bij 12.00 uur ’s nachts en we gaan een tukkie doen. Het doet ons goed om te horen dat het met onze 3 katten goed gaat en dat ook de familie het goed maakt. Hou jullie taai, doen wij ook!

Hopelijk hebben jullie een leuke hemelvaartweekend gehad

Groetjes,

Barry & Jolanda