Welcome to a land Down Under

Gistermorgen ons nog een keer door het ontbijt heen geworsteld, nog een keer alles nagekeken of we niets vergeten waren en toen hebben we uitgecheckt bij het hotel. Bij ons vertrek werd er gevraagd of we nog een taxi nodig hadden. “Nee hoor”, antwoordden wij. “Wij nemen de bus”. Immers we hadden de route en de prijzen al op internet opgezocht en onze laatste dollars zo goed als opgemaakt. Na stukje lopen met onze koffers en een dikke tien minuten wachten, kwam Bus 91 naar het vliegveld eraan. Echter toen bleek een ritje geen 4.50 NZD te kosten maar 8.50 NZD per persoon, iets wat we niet meer contact hadden. Gelukkig was de chauffeur zo vriendelijk om te zeggen dat we wel mee mochten rijden en dat we dan op het vliegveld nog even geld konden pinnen. En zo zaten we dus toch in de bus. Aangezien de bagagerekken al vol met koffers stonden, zat er voor Jo niets anders op dan haar koffer op schoot te nemen, een raar gezicht maar het doel heiligt de middelen ;-)

Normaliter checken we altijd al online in, maar dat was na diverse pogingen gisteren, niet gelukt. Dus na het pinnen van extra geld, het betalen van de buschauffeur op weg naar de in check balie. Er stond op ons ticket u vliegt met Qantas maar het wordt gevlogen door JetConnect. Dus wij in de rij bij Jet* staan, bleken we toch bij Qantas te moeten inchecken, maar die gingen pas om 12.00 uur open en het was pas even na tienen. Dan maar even de luchthaven verkennen, nou daar waren we na 10 minuten wel mee klaar. Dus op een bankje neergeploft en via de telefoon en de datakaart nog een uitzending gemist van de slechtste chauffeur van Nederland gekeken.

Daarna onze bagage ingecheckt wat heel soepel ging maar we wel weer een formulier meekregen om in te vullen dat we het land UIT wilden. Ja, dat moet ook al. Hadden we het formulier voor de immigratiedienst ingevuld stonden we weer voor een gesloten glazen deur. Dus zodoende dan echt onze laatste NZD opmaken aan een kop koffie en een Mars en Snickers. Het door de douane gaan was erg makkelijk. Het verpakt hebben van de kleine flesjes vloeistof in een doorzichtige zak en het apart aanbieden van de laptop zorgde al voor enige complimenten. Riemen hoefden niet af, net zoals in Hong Kong niet, terwijl je op Schiphol tegenwoordig ook al je schoenen uit moet doen. Terwijl Jo haar spullen in de tas stond te stoppen werd ze aangesproken door een mevrouw, van de explosieve dienst bleek later, of ze zich even wilde laten onderzoeken. Tuurlijk, geen probleem.

Na het afleveren van het ingevulde formulier bij de douane moesten we verplicht door en duty free shop lopen om bij de gate te komen. Een zeer aparte gate dat wel. In plaats van allemaal plastic stoeltjes hadden ze allemaal leren lounge banken staan. Omdat we nog bijna 2 uur moesten wachten voordat we om 14.40 uur mochten boarden op QF38 weer via de telefoon een film gekeken, ditmaal “Doodslag”. Daarna verliep alles snel. We zaten op de stoelen 12 A en B (weer bij de vleugel) en er zat niemand naast ons, dus na het opstijgen hadden we alle ruimte. Natuurlijk was het diner weer eens niet te eten, vliegtuigvoedsel is echt niet lekker, behalve het ijsje dan. En een bestelde sinas c.q. Fanta leverde wel een erg vreemd drankje op. Een scheutje sinaasappelsap met sprite dat werd door de stewardessen onder fanta verstaan. De kou in het vliegtuig viel trouwens reuze mee, het was er zelfs wel warm te noemen, terwijl het normaal echt koud boven in de lucht is.

Precies op tijd landden we op Melbourne en konden we naar de douane om te zien of we het land in mochten. Natuurlijk moesten we eerst een formulier invullen, maar bij de douane was het al snel in orde en werd er een nieuwe stempel in ons paspoort gezet en konden we onze bagage gaan ophalen. Die was er redelijk snel en toen op weg naar de Boarder Security. Naar waarheid hadden we 3x “yes” ingevuld en dus mochten we de lange weg naar de uitgang nemen, namelijk langs de controle. Ba voorspelde veel gezeur, maar het was echt een eitje. Er was niemand toen wij er aan kwamen, en toen we bekende dat we wat lolly’s bij ons hadden (de food van het papier) en dat we wandelschoenen hadden die we aanhadden, mochten we meteen doorlopen. Geen intensieve onderzoeken, geen X-ray scan, helemaal niets!!!!! Hoezo streng? Heel anders dan op tv? Zou dat komen omdat we via Nieuw Zeeland binnen zijn gekomen en ze daar ook al strenger zijn dan normaal? Geen idee, maar er stonden wel borden dat ze wederom opnamen voor Border Security aan het maken waren. Nou wij vonden het een lachertje en met onze jolige opmerkingen kregen we zelfs de bewaking aan het lachen.

Op naar de Skybus (bus 62) die ons naar ons voorlopige laatste hotel brengt. Ditmaal is het Ibis Hotel in Melbourne. Het is inmiddels half 6 en al donker in Melbourne, dus moeten we in het donker onze weg naar het hotel zoeken. Gelukkig is het niet ver van de bushalte en na het inchecken en het droppen van alle bagage op onze kamer, lopen we even Melbourne in om wat te eten te zoeken (want we hebben honger!!!!) en hopen alvast iets te zien. We komen door een gezellig straatje met restaurants maar we zijn te moe van al het hangen dat we gaan voor een snelle hap. Daarna op het naar hotel om te pitten, want we willen bij het krieken van de dag aanschuiven voor het ontbijt.

Vanmorgen ging om half 7 de wekker en zaten we om 7 uur aan het ontbijt. Ze hebben croissants, yoghurt en we kunnen zelf onze wafels bakken. Mmmmmm. Om half 8 staan we met wandelschoenen en al aan buiten om Melbourne te gaan verkennen. Het begint met een wandeling langs de Yarra rivier die zich voortzet in een rondwandeling in de Botanic Gardens, waar onder andere het indrukwekkende Shrine of Remembrance te zien is, een oorlogsmonument voor alle gevallenen.

Hoewel we maar 1 dag in Melbourne hebben, willen we zo veel mogelijk van de stad zien en besluiten we gebruik te maken van de gratis toeristenbus die je langs/in de buurt van 13 hoogtepunten van Melbourne brengt. Al rijdend passeren we the Cricket Ground, Royal Exhibition Building, Queen Victoria Market. In Dockland verwisselen we de toeristen bus voor een gratis toeristen tram de city circle genaamd. Die brengt ons helemaal naar de andere kant van de stad waar we uitstappen vlakbij het parlements gebouw en het begin van Chinatown.

Na een kijkje genomen te hebben bij het parlementsgebouw doorgelopen naar het begin van Chinatown waar we een leuk adresje tegen kwamen om een traditionele Chinese lunch te eten met loempiaatjes dimsummetjes en van dat soort hapjes. Ba vond het erg lekker, Jo moest er nog een beetje aan wennen. Daarna een beetje door de winkelstraatjes gewandeld en we kwamen onderweg wel erg veel chinezen tegen in dat Chinatown. Wat doen al die chinezen hier, lijkt wel of we in Hong Kong lopen :).

Op weg naar de Telstra winkel kwamen we nog een hele wazige straatmuzikant tegen die de hele tent op z’m kop zette. Hij had een machientje waarmee hij z’n eigen geluiden herhaalde en daarmee maakte hij muziek, errug leuk om te horen en hij ging zelf ook helemaal uit z’n dak.

Daarna aangekomen bij de Telstra winkel om een nieuwe databundel te kopen om online te kunnen blijven. We hebben diep in de buidel moeten tasten maar we kunnen er weer even tegenaan. Jo moest gelijk terug naar het hotel om te testen of het werkte zodat we gelijk terug konden gaan als het niet werkte, Hollanders he!

Gelukkig voor de man van de Telstra werkte het allemaal perfect en gingen we de deur weer uit om nog even door een park te wandelen en daarna ons avondeten bij elkaar te scharrelen. Voor Ba werk het sushi (dat hebben ze hier heel veel, we hebben misschien wel 100 zaakjes gezien) en Jo ging aan de griekse hap met een souvlaki met een pita. In de boekjes was ook te lezen dat na Athene Melbourne de stad is met de meeste Griekse inwoners.

Op onze hotelkamer onze sushi en souvlaki lekker opgepeuzeld en daarna een beetje achter de pc onze zaakjes uit te zoeken. Opeens horen we een gegil uit de steeg naast ons komen, het lijkt wel alsof er een vrouw wordt verkracht. Tsja wat doe je dan??? Ba zegt: Ik ga wel even een peukje roken buiten. Jo zegt: Ja ik ken jou, ik ga wel even mee naar buiten. Beneden aangekomen staan we de steeg in te kijken naar een meisje van een jaar of 20 die wordt tegengehouden door een man van een jaar of 30. We stonden even de situatie in te schatten en we snapten het niet helemaal. Het meisje probeerde de hele tijd te ontsnappen en sloeg de hele tijd die man. Die deed echter niets terug hij hield haar alleen tegen. Ze sloeg zelf het brilletje van die man van z’n neus. Dan man riep dat ze moordneigingen had en het meisje riep dat ze die vent niet kende. Beetje verwarrend maar Ba bleef een oogje in het zeil houden en Jo ging naar binnen om de politie te alarmeren. Die kwamen na een kwartiertje eindelijk aan tuffen en nadat ba z’n naam en een kleine verklaren had afgelegd zijn we weer naar binnen gegaan. De politie moet het maar uitzoeken. We kregen van een local nog een compliment dat we zo oplettend waren :). Tsja wat zou jij doen als je zoiets hoort dan, lekker op bed blijven liggen??? En dan morgen in de krant lezen dat er naast je deur een meisje wat is aangedaan. Voor ons niet in ieder geval.

Nu gaan we ons klaarmaken voor morgen. Morgen eerst de camper ophalen en dan boodschapjes doen. Het is heerlijk weer hier en het is een vriendelijke en groene stad, maar niet geschikt om met een camper in rond te rijden. We zijn benieuwd waar we morgen slapen :). Maar daarover later meer…..

Barry & Jolanda