Beef Wellington

Gisteren hadden we een lange rit voor de boeg vanuit Taupo naar Wellington, zo’n500 kilometer over wegen die niet te vergelijken zijn met onze 130 km/u wegen, daarom al zeer vroeg gaan slapen om voor 6 uur gewekt te worden door de wekker. Nog even alles een laatste keer nakijken of we niks vergeten zijn, en dan draait de Ford Falcon de donkere straten van Taupo op. Het was nog lekker rustig op de weg en hebben de dag zien beginnen.

Het eerste stuk was nogal bochtig en heuvelachtig, maar op een gegeven moment kwamen we op het centrale plateau waar in een soort woestijn omgeving reden. Wel wat planten langs de weg, maar als die weg zou denken, zouden we ons net zo goed op de maan kunnen begeven. In de verte zagen we de dreigende vulkaan met zijn besneeuwde top. Warm was het hier zeker niet, de temperatuur gaf nauwelijks 5 graden aan.

Rond half 9 reden we een klein dorpje voorbij met een bakkerij genaamd Anchor-Watt bakery (vernoemd naar de beroemde plaats in Cambodja). Er tegenover lag het Army museum en talrijke tanks stonden buiten uitgestald. Bij de bakery ontbeten en weer eens versteld gestaan van de Nieuw Zeelanders. Hier hadden we wel hele zoete koekjes en taartjes, maar ook sandwiches (witte boterhammen) en zelfs belegde broodjes. Waarom krijgen we dat niet in een normaal hotel? Maar goed niet alles was zo Europees, het was namelijk ook mogelijk om zo vroeg al gefrituurde kip te eten.

Op onze reis naar Wellington ook nog even de omgeving van Masterton bekeken. Hier werden we voor het eerst geconfronteerd met grindwegen. Ook een dode possum (in Nederland buidelrat genoemd) aangetroffen en aangezien we nu op een lokale weg reden de mogelijkheid genomen om even een foto te schieten van dit (dode) dier. De Nieuw Zeelanders zullen er niet zo rouwig om zijn dat er weer eentje dood is, aangezien het beest aanzienlijke schade aan hun eigendommen en de natuur aanricht.

Nieuw Zeeland staat naast de kiwi en zijn varens ook bekend om zijn schapen. Die hebben we gisteren inderdaad voor het eerst genoeg gezien. Tot nu waren het met name koeien die we tegenkwamen.

Op een gegeven moment reden we een gravelweg van een dikke 10 kilometer op, het was een smalle weg langs een leuk riviertje. Verbazingwekkend dat er nog mensen langs deze weg wonen. Op een gegeven moment stond er een bord dat tot hier de overheid de weg onderhield en nog geen 2 meter verder liep de rivier over de weg. Zo bizar. Maar aangezien we toch even 300 meter verder wilden kijken, de auto achtergelaten en gekeken of het al lopend het water over konden steken. Nou onze waterdichte wandelschoenen hebben het niet droog gehouden, maar we zijn de stromende waterval overgestoken en hebben ons punt bezocht. Ook een aparte ervaring om mee te maken.

Vanwege de kleine uitstapjes die we onderweg gemaakt hebben om het een en ander te zien, was het voor het eerst dat we tegen donker pas onze eindbestemming bereikte. Wellington ligt aan het water en met de invallende duisternis waren alle lichtjes ontstoken, wat ook een prachtig uitzicht geeft. Qua eten gingen we even voor een snelle hap bij de gele M, voordat we incheckten in ons Bay Plaza Hotel in Wellington om daarna nog even telefonisch contact te zoeken met beide moeders ivm moederdag.

Na een goede nachtrust werden we vanmorgen wakker van de stevige regen die op ons raam klotste. Ook waaide het erg hard, maar wat wil je in de Windy City (= bijnaam van Wellington)? Na een ontbijt waar ze ons probeerde pootje te lichten door ons alleen fruit en muesli aan te bieden (hoezo dat? We hadden toch al voor full breakfast betaald?), kwam er na een opmerking van onze kant opeens een kaart tevoorschijn. En je raadt het al, waar konden we uit kiezen? Eieren, bacon, worstje, rösti en getoaste boterhammen. Dus Ba maar weer eens een omelet naar binnen gewerkt, terwijl Jo het al snel voor gezien hield, en het bij het verse fruit hield.

Vanuit het restaurant zagen we dat het weer buiten niet te pruimen was, dus aan de ober maar eens gevraagd wat hij met dit weer zou doen. Het antwoord was verrassend: hij zou in bed blijven liggen. Tja, aan dat antwoord hebben we veel ;-) maar na enig nadenken (hoezo waren wij van mening dat het een stagiaire was) kwam hij met het museum, de bioscoop en de rondleiding door het parlementsgebouw op de proppen. Terug op onze hotelkamer maar eens gekeken voor dat museum, want buiten lopen is echt geen optie. Het museum bleek op 500 meter van ons hotel af te zitten, de toegang bleek gratis te zijn en het werd aanbevolen als een van de TO DO dingen in Wellington. Dus de keuze was snel gemaakt, wij gaan naar Museum of New Zealand the Papa Tongarewa. (the papa Tongarewa betekent het huis van alle schatten van Nieuw Zeeland).

Onderweg naar het museum een fikse plensbui over ons heen gehad en drijfnat kwamen we in het museum aan. We dachten dat het een of ander stoffig gebouw zou zijn maar het was een high tech 5 verdiepingen tellend gebouw met allerlei leuke wetenswaardigheden en doe dingen. Van de 5 levels die er te zien zijn, hebben we ruim 2 uur doorgebracht om level 1 (Bush city met flora van Nieuw Zeeland) en level 2 (met de geologie (incl. aardbevingen en vulkanen) en dieren van Nieuw Zeeland,) te bekijken. Zo hebben we ook de grootste inktvis gezien ter wereld. Met zijn 550 kilo was het en flinke meid ;-)

Toen we een kopje koffie gingen drinken, zagen we dat het droog was geworden en besloten we het museum te laten voor wat het was. Immers voor morgen is er ook regen voorspeld en dan hebben we altijd nog een alternatief.

Aangezien we in een grote stad zijn, moeten we betalen voor het parkeren van onze auto. En omdat alles vrijwel op loopafstand is, besloten we alvast onze huurauto in te leveren. Wel 1,5 dag te vroeg, maar ja, zo hoeven we ons daar ook niet druk om te maken. Maar voordat we hem bij Hertz terugbrachten nog even met de auto naar de Mount Victoria gereden. Dat is een berg van waar je prachtig overzicht hebt over de stad.

Daarna de auto ingeleverd en te voet naar het hotel teruggelopen. Onderweg nog even gekeken hoe de bussen naar het vliegveld rijden, zodat we geen taxi hoeven te nemen. We waren het allebei een beetje zat, het begon weer een beetje te miezeren en dus hebben we ons teruggetrokken op onze hotelkamer. Ba met een boek, Jo met de pc.

Tegen 17.00 uur zijn we weer naar buiten gegaan om een hapje te eten in een restaurant/ pub die we vanmiddag al hadden gezien, zo’n 300 meter van ons hotel. Het heette The Tasting Room en was er gezellig. We hebben heerlijk gegeten voor Jo knoflookbrood uit de oven en voor Ba inktvisringen als voorgerecht en voor ons beiden een beef Wellington als hoofdgerecht. Immers waar kun je dit typische Nieuw Zeelandse gerecht beter eten dan hier in Wellington, de stad waar het gerecht naar vernoemd is. We hadden het nog nooit eerder gegeten, maar het smaakte prima. Voor diegene die niet weten wat het is, hier een korte omschrijving: het is een biefstuk met spek erom heen gewikkeld. Hierop is een soort tapenade van champignons gesmeerd en alles is verpakt in een plak bladerdeeg uit de oven. Onze beef wellington werd geserveerd met aardappels in schil en gebakken ui. Lekker hoor!

Nu zijn we weer terug op onze kamer en gaan zo even proberen Peking Express via uitzending gemist te kijken. Met ons gaat het dus goed, maar eigenlijk kunnen we niet wachten totdat we de camper in Melbourne kunnen ophalen. Maar we moeten nog 4 dagen geduld hebben, voordat we echt alle vrijheid hebben, want om eerlijk te zijn, worden we reizen van hotel naar hotel, het gebonden zijn aan de plek, de ontbijten en het leven uit de koffer een beetje zat, daarom hadden we vanmiddag dus even een dipje. Maar met een heerlijk maal is dit weer helemaal goed gekomen en staan we te trappelen om onze laatste dag in Wellington morgen goed te besteden. We hebben nog wat punten uitgezocht die we willen bezoeken, dus hopelijk is het morgen in ieder geval droog.

Cheers!

Barry & Jolanda